Hoofdstuk 28: Veel glitters...
Ik kijk uit het raam. Wel ja, voor zover ik eruit kan kijken. Het is helemaal aangeslagen door de vrieskou en de sneeuw. Ik kan nog net Hope onderscheiden die met sneeuw bezig is. Als ik me niet vergis bouwt ze een sneeuwman. Maar ik kan het niet fatsoenlijk zien door het aangeslagen raam.
Ik ga naar de slaapkamer van mijn kleine meisjes. Jane ligt in haar wiegje te slapen. Maar Jamie zit gewoon rechtop voor zich uit te staren. Van zodra ze mij ziet gaat ze rechtstaan en begint te schreeuwen. "Hongjer!", schreeuwt ze. Ik glimlach en til haar uit haar wiegje. Ik zet Jamie in haar kinderstoel en ga snel een flesje opwarmen. Jamie heeft mijn haarkleur en Gabriëls oogkleur. Het is eigenlijk wel een schattige combinatie.
Door al het lawaai van Jamie wordt Jane ook wakker. Ze kijk jaloers naar het flesje in de handen van Jamie. "Ikke ooik!", roept ze. Ik zucht en til Jane uit haar wiegje, zet haar in haar kinderstoel en ga een flesje opwarmen. Jane is exact zoals ik: mijn haarkleur en mijn oogkleur.
Ik had gelijk over wat Hope aan het doen was. Ze was dus toch een sneeuwman aan het bouwen. Onze voortuin is nu versierd met een gewone sneeuwman. Het is eigenlijk best wel een leuk zicht.
Nadat ze hun flesjes opgedronken hebben, zet ik Jamie en Jane in hun schommelstoelen. Ze vinden dat geweldig! Het is schattig om hen daar zo te zien zitten. Zo klein en lief, later (wat nu door de glitters veel te snel dichterbij komt) zullen ze opgroeien tot prachtige meisjes. Maar nu kan ik mij dat gewoon niet inbeelden.
Na een tijdje zijn ze het schommelen moe en zet ik hen weer op de grond. Ze kruipen meteen samen naar de blokkentafel. Daar gaan ze gezellig samen spelen. Eigenlijk dus gezellig samen blokjes opeten...
"Geen blokjes eten!", waarschuw ik. Maar ze blijven op de blokjes kauwen. Dus neem ik de blokjes uit hun kleine handjes en leg ze weer in de doos in het midden van de kamer. Jane kijkt me zielig aan. "Ga maar met de poppen spelen", zeg ik. Ze kruipen vrolijk naar hun poppenhuis (dat nog van Hope geweest is) en beginnen samen te spelen.
James:
De volgende dag:
Ik word al weer bijna oudere en daar kijk ik echt tegen op. Ik heb geen zin om heel de tijd geholpen te worden door iedereen, ik wil alles nog zelfstandig kunnen. En ik heb de top van Geneeskunde nog niet bereikt, ik ben nu niveau 8. Over mijn werk gesproken: vandaag moet ik mensen gaan injecteren tegen de griep op het winterfestival want er heerst een griepepidemie door Riverview. Omdat ik zo veel mogelijk zelfstandig probeer te zijn in mijn laatste dagen van de volwassenheid ga ik met de fiets naar het winterfestival.
Het winterfestival is gelukkig voor een groot deel overdekt. Het is nog maar 9 uur 's ochtends dus er zijn nog niet zoveel mensen. Terwijl ik mijn fiets op slot doe komt er al een auto aan gereden.
Er stapt een jonge, mooie vrouw uit. Ze heeft ook iets mysterieus. "Bent u de man van de griepinentingen?", vraagt ze met een zoete stem. Ik knik en ze zegt: "Mooi zo, want ik heb echt geen zin in ziek worden!" Ik ontsmet haar arm voor ik de spuit er in spuit. Na de inenting schenkt ze me een glimlach als bedankje.
Er tikt iemand op mijn schouder en zegt: "Zou ik nu mogen? Want ik moet nog naar mijn werk", de stem komt mij vaag bekend voor. Ik draai mij om en voor mij staat Jonah. Hij glimlacht eerst naar me, maar ik lach niet terug. Eindelijk herkent hij me en zijn glimlach sterft weg. Ik geef hem een inenting en hij is weer weg.
Een tien-tal ingeënte sims later kom ik nog een oude bekende tegen: Gabriël. Ik begin meer en meer te denken dat dit Ashley's exen bijeenkomst is. Gabriël herkent me meteen en zegt gewoon "Hallo". Wanneer ik de spuit in zijn arm zet schreeuwt hij het uit. Misschien heb ik de spuit iets te hard in zijn huid geduwd, maar ja.
Om 14 uur is de inentingssessie gedaan en ga ik weer naar huis. Onderweg naar huis gaat mijn telefoon. Het is mijn baas die vraagt of ik nog even naar haar kantoor kan komen. Een half uurtje later stap ik het ziekenhuis weer uit met een dikke promotie! Ik ben nu Neurochirurg en ik verdien 225 simdollars per uur. Dat is een mooi loon!
Wanneer ik thuis kom vraagt Hope of ik ook zin heb in een stuk gebak. Ik zeg ja en samen eten we gebak. "Dus morgen word je een oudere!", zegt ze enthousiast. Ik zucht en draai geïrriteerd met mijn ogen. "Ja, en ik heb vandaag nog promotie gemaakt", zeg ik. "Gefeliciteerd!", zegt ze, " Straks is mijn eindbal." "Wat leuk! Met wie ga je?", vraag ik aan Hope. "Niemand, alle leuke jongens waren al bezet.", zegt ze droevig en ze staat op.
Wanneer ik thuis kom vraagt Hope of ik ook zin heb in een stuk gebak. Ik zeg ja en samen eten we gebak. "Dus morgen word je een oudere!", zegt ze enthousiast. Ik zucht en draai geïrriteerd met mijn ogen. "Ja, en ik heb vandaag nog promotie gemaakt", zeg ik. "Gefeliciteerd!", zegt ze, " Straks is mijn eindbal." "Wat leuk! Met wie ga je?", vraag ik aan Hope. "Niemand, alle leuke jongens waren al bezet.", zegt ze droevig en ze staat op.
Hope:
Ik ga naar mijn kamer om me klaar te maken. Als eerste trek ik mijn jurk aan die mijn moeder en ik vorige week zijn gaan kopen. Daarna doe ik mijn haren los, kam ze en doe er een vlechtje in. Als laatste doe ik nog wat make-up op. Ik bekijk mezelf nog eens in de spiegel en werk alles nog een beetje bij.
Er wordt op de deur geklopt. "Binnen", zeg ik. Mijn moeder komt de kamer binnen. "Wat zie je er mooi uit!", zegt ze. Ik draai me om en ga voor haar staan daar draai ik en rondje en mijn moeder zegt: "De jurk staat je prachtig! Ik vond mijn eindbal maar niets. Net zoals mijn 2 laatste schooljaren. Ik werd genegeerd door iedereen omdat ik al een kind had. Maar ik was wel gelukkig." Ze glimlacht en gaat weer weg. Ik blijf staan waar ik sta, verbaasd door mijn moeders verhaal en met het besef dat ik mijn moeders tienerjaren eigenlijk verpest heb...
"De limousine is er!", roept opa. Ik werk nog snel mijn make- up en ga dan naar buiten. Daar staat een witte limousine in de sneeuw voor de deur geparkeerd. Ik stap in de limousine op weg naar school, naar mijn eindbal.
Het wordt uiteindelijk toch een super leuke ervaring! IK heb de hele avond met een jongen gedanst. Ik ben zijn naam vergeten, maar ik heb zijn nummer wel! Aan het eind van de avond werd ik ook nog eens gekroond tot koningin van het bal. Dat zorgde natuurlijk voor een paar jaloerse blikken. De kroon staat nu te pronken op mijn ladekast.
Ashley:
Wanneer ik thuis kom van mijn werk brandt er nog licht op Hope haar kamer. Dat betekent dat ze net terug van het eindbal. Ik besluit niet in haar kamer binnen te gaan en gewoon naar boven te gaan. Ik ga mijn kamer binnen en loop naar de kooi van Valkie om hem eten te geven. Maar de vogel zit niet vrolijk op zijn stokje. Hij ligt dood op de bodem van zijn kooi. "Nee! Valkie...", fluister ik en er rollen tranen over mijn wangen.
Ik besluit dat ik hem morgen ga begraven in de tuin. Ik trek mijn kleren uit en ga in mijn ondergoed slapen ook al is het amper een graad buiten. Morgen wordt het lente, dan wordt het weer al wat beter. Voor ik in slaap val hoor ik nog hoe de sneeuw langzaam vervangen wordt door dikke hagelbollen.
De volgende dag staan Hope en ik te klappen en staat de schoonmaakster op een toeter te blazen terwijl papa een wens doet en zijn kaarsjes uitblaast.
Papa doet een stap achteruit en de verjaardagsglitters verschijnen. Ik heb zo nog maar 2 keer in mijn leven gezien, de glitters. Toen de tweeling peuters werden. De glitters zijn een raar zicht rond papa. Hij kijkt de glitters verbaasd aan.
En plots staat er een man met grijs haar voor de taart. We eten samen van de taart. wanneer we klaar zijn, gaat de schoonmaakster weer aan het werk en papa gaat zich omkleden. Persoonlijk vind ik dat zijn stijl er op verslechterd is, nu hij een oudere is.
Ik kijk door het raam en verbaast zie ik dat er amper nog sneeuw buiten ligt. Bijna alle sneeuw is al gesmolten. Via een app op mijn smartphone zie ik dat het buiten ook al 10 graden is! Wat kan het weer toch veranderen op zo'n korte tijd.
Papa houdt nog even veel van zijn kleindochters als voor hij een oudere werd. Ik heb hem al minstens 10 keer gezegd dat hij Jamie en Jane niet meer moet optillen omdat dat slecht is voor zijn rug. Maar toch blijft hij dat nog doen. Ergens vind ik het ook wel lief dat hij dat nog wil doen.
Mijn vader legt Jane in haar wiegje en terwijl verzorgd Hope haar andere jonge zusje. Jamie en Jane worden binnenkort ook al kind. Op dezelfde dag als dat ik volwassene word. Ik kijk lachend toe hoe Hope Jamie probeert te leren praten.
Ik besluit om een boek te nemen en naar buiten te gaan. Op mijn weg naar het bankje bij ons familiegraf kom ik de eerste bloemen van de lente tegen. Ik besluit ze te plukken en mee te nemen naar het graf van mijn mama.
Ik leg de bloemen voor mijn mama op haar graf. Daarna ga ik op het bankje bij ons mini-kerkhofje zitten en open het boek. Tijdens het lezen denk ik heel de tijd dat ik, als ik dood ben , hier helemaal alleen ga liggen terwijl mijn vader en zijn ware liefde, mijn moeder, en mijn oma en haar ware liefde, Connor, hier met hun tweetjes liggen. En ik heb geen ware liefde...
Na een paar uur ga ik weer naar binnen. Ik zet mijn boek in de boekenkast. Wanneer ik me weer omdraai zie ik dat Hope zit te chatten. "Met wie ben je aan het chatten?"; vraag ik nieuwsgierig. "Met iemand...", is haar antwoord.
Ik moet lachen en loop naar de kamer van de tweeling. Daar zie ik dat Jane al wakker is en ik til haar uit haar wiegje. Jamie daarentegen ligt nog flink te slapen in haar wiegje. Ik zet Jane neer en ze begint vrolijk rond te lopen.
Wanneer ik de kamer uitkom loop ik bijna tegen de aannemer aan. "Aha, hier bent u. De kamer is klaar!", zegt hij opgewekt. Ik glimlach en zeg: "Bedankt! Ik zal meteen gaan kijken." Zo gezegd, zo gedaan. Ik loop naar wat eerst mijn hobbykamer was, en wat nu een grote badkamer is voor de drie meiden. De badkamer op Hope's is ook al afgebroken. Ik tevreden naar het werk van de aannemer en zijn team.
Ik betaal de aannemer en bedank hem voor zijn goede werk. Ondertussen bedenk ik me dat ik nog 3 taarten bij de bakker moet bestellen, want morgen zijn ik en de tweeling jarig. Dat wordt een drukke dag!
Ik sta te juichen en papa zwaait met een ratelaar terwijl Hope Jamie naar heer taart brengt. Samen blazen ze de kaarsjes uit.
Ik sta te juichen en papa zwaait met een ratelaar terwijl Hope Jamie naar heer taart brengt. Samen blazen ze de kaarsjes uit.
Hope zet Jamie neer. Al snel verschijnen de verjaardagsglitters rond Jamie. Ze begint te lachen. Wat schattig! Verdrietig moet ik toekijken hoe mijn kleine meisje in 1 keer groot wordt.
Meteen daarna is het tijd voor Jane om op te groeien. Dit keer draag ik haar naar de taart. We blazen samen de kaarsjes uit terwijl papa, Jamie en Hope ons toejuichen.
Ook rond Jane verschijnen de verjaardagsglitters al snel van zodra ik haar neerzet. Weer moet ik droevig kijken hoe mijn kleine meisje in een groot meisje verandert in een paar seconde...
Daarna is het tijd voor nog 1 verjaardag: de mijne. Ik loop, onder luid gejuich van mijn familie, naar mijn taart toe. Ik wens dat onze familie nog lang en gelukkig mag leven en dan blaas ik alle kaarsjes in 1 keer uit.
Ik zet een stap achteruit en voor het eerst in mijn leven verschijnen er verjaardagsglitters rond mij. Het kietelt een beetje, maar het voelt vooral angstaanjagend aan. Terwijl ik me laat overspoelen door de glitters vraag ik me af wat deze nieuwe levensfase me zal brengen: geluk of ongeluk?