Hoofdstuk 5: Een kleintje.
Als ik thuiskom van de echo ligt Jessie al te slapen. Dat is ook normaal het is al laat.
Ik ga dus ook maar slapen. Ik droom dat we een klein jongetje krijgen. Maar die droom veranderd in een nachtmerrie. Mijn kleintje gaat dood! Ik schrik me wakker. Het is nog nacht dus draai ik me om en val weer in slaap. Dit maal een droomloze slaap.
De maanden vliegen voorbij, Jessie en ik leven op taart omdat dat nog veel in de koelkast staat. En mijn kleine prinsesjes leven op melk en pap.
De maanden vliegen voorbij, Jessie en ik leven op taart omdat dat nog veel in de koelkast staat. En mijn kleine prinsesjes leven op melk en pap.
En omdat we het geslacht van de baby weten hebben we een kinderkamer gebouwd. En dit is de kamer. Nog klein, maar ik vind het mooi.
Mijn buik begint al heel dik te worden. Volgens mij is de baby voor een der deze dagen.
Tijdens mijn zwangerschap kan ik niet veel doen. En ik kan niet zo goed zorgen voor mijn prinsesjes. Maar ze in bad doen, dat gaat wel. En dat doe ik nog graag ook.
En ze zindelijk maken lukt ook nog. Alhoewel het buigen wel pijn doet.
Klusjes zoals het bed op maken dat lukt ook. Zo was ik het bed aan het opmaken en plotseling voel ik steken in mijn buik. 'Schaaaaat, de baby komt!' roep ik.
Na een bevalling van 3 uur heb ik een klein jongetje in mijn armen. We zijn allebei heel gezond dus mogen we het ziekenhuis verlaten. Lucas is geboren.
Ik hou oprecht veel van hem. We kunnen nog niet zeggen welke haarkleur of zo hij heeft. Maar ik kan wel zeggen dat hij Jessies huidskleur heeft. Net iets donkerder dan die van mij. Ik hou er van mijn Lucasje te knuffelen. Hij is zo zacht.
Het normale leven gaat weer voort. Alleen duurt het nog even voor ik (eindelijk!) weer mag gaan werken. En Jessie die schrijft er op los. Hij zegt dat hij thuis wil zijn nu de baby er is. Daarom doet hij even geen zaken voor zijn werk. Voor het eerst sinds zijn scheiding neemt hij contact op met zijn zoon. Die ondertussen een kind geworden is.
Jessie blijft ook maar doorschrijven aan zijn boek. Hij doet niets anders dan schrijven en knuffelen. Met mij en met Lucas.
En ja, de prinsesjes hebben ook nog altijd zorg nodig. Ik heb al veel slapeloze nachten gehad. Lucas huilt veel en hard. Heel hard. Zelfs zo hard dat de meisjes er ook wakker van worden en beginnen mee te huilen. Maar ik houd nog altijd van hen.
Wat ik en Lola heel erg leuk vinden is gaan wandelen. Dan kraait ze het uit van plezier. Zo lief om te horen.
Op de avond van Halloween kregen we zelfs bezoek. Dat verbaasden mij en Jessie. En Jessie nog het meest toen hij zag wie het was: zijn zoon! Hij kwam snoep of je leven doen. Jessie heeft even met hem gepraat en gezegd dat hij altijd welkom is.
Nu ik niet meer zwanger ben kan ik alles weer veel gemakkelijker. Zoals mijn meisjes zindelijk maken. Lola is al eventjes zindelijk. Maar Lise bleef nooit op haar potje zitten. Het is nu eindelijk gelukt! Lola en Lise zijn zindelijk!
En natuurlijk moet er ook nog voor Lucas gezorgd worden. Het is de laatste tijd erg druk in huis. Ergens ga ik blij zijn als de meisjes kind zijn. En dat is niet lang meer. Natuurlijk ga ik het ook jammer vinden dat ik hen niet maar kan oppakken en knuffelen zoals nu. Maar terug naar Lucas: Jessie zorgt heel erg goed voor hem. Ik denk dat hij verzot is op Lucas.
Als je het zo bekijkt heeft Lucas toch de huidskleur van Jessie niet. Het is iets lichter, maar wel donkerde als die van mij. Maar dat maakt mij helemaal niet uit. Hij blijft mega schattig!
En de prinsesjes moeten nog snel leren lopen en praten. Lise loopt maar al te graag rond in haar loopstoel. Zo een schattig zicht.
En de prinsesjes moeten nog snel leren lopen en praten. Lise loopt maar al te graag rond in haar loopstoel. Zo een schattig zicht.
Man, wat ga ik dat missen als ze kind zijn. En hun verjaardag is al over een week!