Hoofdstuk 26: Alle mannen zijn hetzelfde...
De armen die voor mij de veiligste plek te wereld zijn omhelzen me. Gabriël fluistert in mijn oor: "Ik hou van jou, al een jaar lang" Een jaar geleden hebben we voor het eerst gekust. Maar of we een echt koppel zijn, dat weet ik niet. Ik hou van hem en hij van mij. Maar op het werk doet hij zo afstandelijk, zo zakelijk. Alsof we vrienden zijn en niet meer... "Ik ook van jou", fluister ik.
En twijfel kan ik op dit moment echt niet gebruiken, niet na wat ik zo'n maand geleden ontdekt heb... Hij drukt een zoen op mijn lippen. Die lippen, zijn lippen, daar houd ik van. Ze zijn zo zacht en teder...
Ik zucht en besluit Gabriël te vertellen waar ik al zo'n maand lang meezit... "Gabriël, ik heb... Nieuws!", begin ik te vertellen. Hij kijkt vragend naar mij dus ga ik verder: "Ik ben zwanger, van jou! Je wordt vader over ongeveer 8 maanden!"
"WAT?! Hoe kun je me dit aandoen?! Ik ben gelukkig getrouwd en heb een zoon, en nu zeg jij mij dat je een kind krijgt, van mij? Als mijn vouw dit te weten komt mag ik het wel vergeten!", begint hij te roepen. "Ik... Ik wist niet dat je getrouwd was...", stamel ik. "Was?! Ik BEN getrouwd, en ik BLIJF getrouwd!"
De maanden vliegen voorbij en voor ik het weet ben ik al 4 maanden zwanger. Ik kom aan bij de boekenwinkel. Wat ik daar zie doet me wel even schrikken, of moet ik zeggen wie ik daar zie? Wie ik daar zie heb ik al meer dan 7 jaar niet meer gezien... Jonah komt de boekenwinkel uitlopen. Ik kijk snel de andere richting op en loop naar binnen. Wanneer ik binnen ben zie ik Jonah nog net in zijn auto stappen en wegrijden.
Ik denk niet dat hij mij gezien heeft... Ik loop naar de non-fictie boeken en ga opzoek naar een zwangerschapsboek. Ik wil me iets beter voorbereiden dan 9 jaar geleden... Al snel vind ik een interessant boek: 'Zo zwanger, het verhaal van een aanstaande moeder' Dat lijkt me wel wat. Ik neem het vast en ga daarna opzoek naar bladmuziek en nieuwe simpele kookrecepten. Uiteindelijk kosten al mijn boeken samen een kleine 700 simdollars... Eens ik weer thuis ben zet ik de boeken weg en ga ik achter de computer zitten en schrijf in mijn legacy-boek.
Ik sluit de computer na een tijdje weer af en zet me op de bank met dat zwangerschapsboek. Ik lees er wel wat interessante dingen in, wat ik bijvoorbeeld beter niet eet of drink. Het is echt wel een goed boek. Ik ben erg blij dat ik het gekocht heb.
"Mama! Mama!", roept Hope terwijl ze aan komt lopen. "Wat is er?", vraag ik. "Er is een ijskar! Mag ik een ijsje?", roept ze opgewonden. "Tuurlijk", zeg ik een beetje verward, het is midden in de winter en Hope wil een ijsje... Ik geef haar wat geld en ze rent vrolijk naar buiten. Ze koopt een goot waterijsje. Ik snap niet hoe ze zo iets koud binnen krijgt midden in de winter...
Over een uurtje komt Hope weer terug van school. Ik ben van plan om vandaag te vertellen dat ze grote zus wordt. Ik besluit om nog snel pindakaaskoekjes te maken, die eet ze heel graag. En dan kan ik mijn nieuwe oven eens testen! Sinds ik thuis ben door mijn zwangerschap heb ik veel tijd over en ben ik veel beginnen te koken.
De koekjes zijn net klaar wanneer Hope thuiskomt. "Liefje! Kom eens naar de keuken? Ik heb pindakaaskoekjes gemaakt!", roep ik. Ze komt de keuken binnen en kijkt naar de schaal met koekjes. "Ga zitten, ik moet je ook iets vertellen", zeg ik. "Hope, jij wordt grote zus van het kindje dat in mama haar buik zit", zeg ik met een glimlach. "Is het daarom dat er gisteren mannen waren die met grote pakken aan het sleuren waren?", vraagt ze. Ik knik en we eten allebei een koekje.
Hope heeft gelijk gisteren kwamen een paar bezorgers van de aannemer meubels voor de kinderkamer brengen en in elkaar zetten. Ik ben voor gewone meubels van hout gegaan omdat ik het geslacht nog niet wil weten. De bouncer is gewoon bruin, zo past het perfect bij de wieg en de commode! Voor we een kamer vrij hadden moesten we wel mijn atelier leeghalen, 1 schildersezel staat in de muziekkamer, wat nu de hobbykamer is en da andere hebben we verkocht. De bureau staat op mijn kamer en de tekentafel hebben we ook verkocht.
Voor ik aan het avondeten begin besluit ik om nog een chocoladetaart te maken. Anders heb ik toch niet veel te doen en nu hebben we een lekker dessert! Ik begin met alle ingrediënten te mengen. Ik volg het recept perfect op. Hopelijk gaat de taart goed lukken!
Iets later staat er een heerlijke, en heerlijk ruikende, chocoladetaart klaar! Ik moet eerlijk zeggen dat hij best wel goed gelukt voor de eerste keer een taart te maken. Ik laat de taart een beetje afkoelen en zet hem daarna in de koelkast, maar de heerlijke geur blijft wel.
Daarna begin ik meteen aan het avondmaal, macaroni met kaas. Dat is snel klaargemaakt want het is al best laat en Hope en papa moeten op tijd gaan slapen, dus we mogen ook niet te laat eten. Hope komt de keuken binnen "Mama! Kom eens naar mijn kasteel kijken!", roept ze opgewonden. "Dadelijk liefje het eten is bijna klaar", zeg ik. "Wat eten we?", vraagt Hope. "Macaroni met kaas. Wil jij de tafel even dekken?", vraag ik ook nog.
"Kom je nu naar mijn kasteel kijken?", vraagt Hope wanneer ik het eten uitschep. "Natuurlijk!", zeg ik met een glimlach. We lopen naar Hope haar kamer en daar gaat ze vrolijk en trots bij haar kasteel zitten. Ze heeft een kasteel uit blokken gemaakt. "Wat mooi!", zeg ik.
Het is opvallend stil tijdens het avondeten. De macaroni met kaas werken we in stilte naar binnen. Normaal praat Hope veel tijdens het eten, maar nu zegt ze amper iets. "Ik heb een lekker dessert gemaakt!", zeg ik na de macaroni. We eten allemaal een stukje chocoladetaart. Maar nog steeds zegt niemand iets...
Na het eten gaat papa schaken, Hope gaat spelen en ik ga een nieuw recept leren: Ratatouille. Het is niet zo'n moeilijk recept. Toch duurt het even voor ik alle ingrediënten en een korte bereidingswijze heb opgeschreven. Ik schrijf er ook bij op hoeveel graden de oven moet staan en hoelang het in de oven moet staan.
Voor ik het besef is het al 9 uur, bedtijd voor Hope dus. Ik ga naar haar kamer waar ze vrolijk aan het spelen is. "Bedtijd liefje", zeg ik. Ze trekt haar pyjama een en gaat haar tanden poetsen op haar badkamer.
"Wanneer word ik grote zus?", vraagt Hope voor ze haar bed inkruipt. Ik stop Hope onder en antwoord: "Over ongeveer een maand". Ik doe het licht uit en loop haar kamer uit. Ja, mijn buik begint al erg groot te worden. Ik ben nooit echt naar het ziekenhuis geweest voor een echo of een check-up. Als er iets mis was zou mijn vader dat wel merken. Omdat ik nooit naar het ziekenhuis ben geweest weet ik ook niet hoelang ik precies zwanger ben.
Ik ga nog een beetje schrijven aan mijn legacy-boek en ga daarna slapen. Midden in de nacht word ik wakker, mijn lakens zijn doorweekt. Ik voel een hevige pijn in mijn buik. Volgens mij is mijn water gebroken. Zo stil als ik kan bel ik een taxi en sluip naar beneden. Ik heb geen zin om iemand wakker te maken, papa moet morgen werken en Hope moet morgen naar school... Onderaan de trap krijg een nieuwe pijnscheut.
De taxi komt aan en ik stap in. Ik hoef niet eens te zeggen waar ik heen wil, dat heeft de chauffeur al door. Wanneer ik aankom bij het ziekenhuis is het licht beginnen te sneeuwen. Ik merk het amper.
Ik stap naar binnen en word meteen geholpen door verpleegsters en dokters. Drie uur later is mijn kleintje er. Ze nemen het kindje meteen mee om het te wassen en verzorgen. "Daar komt volgende", zegt een dokter. "Volgende?", vraag ik paniekerig.