Hoofdstuk 6: Alles loopt anders dan ik had verwacht...
Voor de rest van de avond gebeurd er niet veel. Alleen zo rond 11 uur. Maar dan spreekt de foto voor zich...
De volgende ochtend sta ik op en ga James uit zijn wiegje halen. Ik zet hem in zijn kinderstoel en geef hem zijn flesje. Daarna ga ik douche en ontbijten. Ondertussen zit James al met zijn blokjes te spelen. Na het ontbijt ruim ik de borden op en ga de bedden opmaken. Als dat gedaan is, loop ik naar James.
Is hij niet schattig?! Hij heeft mijn haar- en oogkleur en het gezicht en de huidskleur van Stiles. Ik pak hem op en zeg op kinderlijke toon: 'Kom is bij mama. Wie is mijn kleine ventje? Wie is mijn kleine ventje? James natuurlijk!' Hij begint te lachen van plezier.
'Vandaag gaan we nog eens een poging doen om jou te leren lopen, hé!' zeg ik ook nog. Ik zet James neer en neem zijn handjes vast. Dan loop ik zachtjes naar achter.
Ik zet James weer neer en loop een stukje naar achteren en ik zeg: 'Kom maar naar mama!'
Maar dat wou James niet. 'Dan niet, dan gaan we jou zindelijk proberen te maken!' zeg ik opgewonden. Ik pak hem weer op en loop met hem naar de kleine badkamer, waar zijn potje staat. Ik zet hem erop. 'Doe nu maar een plasje.' zeg ik weer op kinderlijke toon. Hij kijkt me raar aan.
'Je zult ooit uit die luiers moeten hoor!' zeg ik nog. Daarna ga ik hem weer in zijn kinderstoel zetten.
Ik geef hem zijn flesje en pak mijn mobiel van de tafel. 'Hallo? Spreek ik met een babysit?' 'Ja mevrouwtje, daar spreekt u mee.' zegt een man aan de andere kant van de lijn. 'Ben ja vanavond tussen 5 en 8 à 9 uur vrij?' vraag ik aan de man. 'Ja hoor, en wat is uw adres?' vraagt hij nog. Ik geef mijn adres en ik hang op.
Toen de babysit om iets over 5 aankwam, vertrokken Stiles en ik naar het restaurant. Het is aan het hagelen. Hopelijk heeft hij geen tafeltje buiten gereserveerd. Ik ben helemaal opgewonden. Ik heb hier zo een goed gevoel bij! Ik wacht al 5 jaar op een aanzoek! En vandaag is de dag!
Jawel hoor, hij had buiten gereserveerd. Een gezellig etentje bij kaarslicht. Zo romantisch! Gelukkig was het, net toen we aankwamen, gestopt met hagelen. De stoelen waren een beetje nat, maar de obers kwamen die meteen afdrogen. Ik at als dessert een lekker stukje taart en Stiles at iets waar ik de naam niet eens van ken. Hij lijkt al de hele avond zo nerveus. Maar dat zou ik ook zijn, als ik iemand ten huwelijk ging vragen!
'James begint eindelijk een beetje te kunnen lopen!' zeg ik opgewonden. Stiles knikt alleen maar. Ik frons even, maar begin dan weer te glimlachen.
De obers komen onze legen borden ophalen en Stiles zegt: 'Kunt u de rekening brengen?' De ober knikt. 'Rosa, ik moet je wat zeggen, zullen we anders al rechtstaan?' Ik knik en denk: O my god! Nu gaat het gebeuren! Het moment waar ik al 5 jaar op wacht! 'Rosa, ik moet je wat bekennen. Ik heb het gevoel dat het de laatste tijd steeds slechten gaat tussen ons.' Ik kijk hem ongelovig aan. 'Ik denk dat het niet meer werkt tussen ons. Ik heb mijn spullen gepakt en ga weer bij mijn vrienden wonen.'
Tranen stromen over mijn wangen. 'Wat doe je me aan? Je laat me alleen achter met een peuter van 3?!' roep ik met een schorre stem. Hij weet niet wat hij moet zeggen. 'Je zoekt het maar uit!' roep ik en ik loop naar de auto. Ik stap in en sla de deur toe. .Veel te snel rijd ik naar huis. Ik betaal de babysit en pak James vast. Ik knuffel hem alsof mijn leven ervan af hangt.
Ik doe James in zijn badje. Ik doe hem zijn pyjama aan en leg hem in zijn wiegje. 'Slaap wel lieverd, ik hou van jou.' fluister ik en ik geef hem een kus op zijn hoofdje.
Toen ik James in zijn wiegje had gelegd, viel hij meteen in slaap. Ik draai me om en voor ik ze kan bedwingen komen de tranen die bij een gebroken hard horen. Ze blijven maar stromen en stoppen niet.
Nadat ik uitgehuild ben pak ik mijn mobiel en toets een nummer in. 'Rosa? Is alles oké? Je belt nooit 's avonds!' hoor ik Connor ongerust zeggen. 'Nee, niet alles is oké! Stiles heeft me gedumpt!' tranen stromen weer over mijn wangen. 'Ik kom eraan!' zegt Connor en hij hangt op.
Nog geen 5 minuten later ging de deurbel en ik hoorde: 'Rosa? Ben je hier?' Connor staat voor de deur. Ik ren meteen naar de deur.
Ik trek de deur open. Connor kijkt me bezorgd aan en ik vlieg hem in de armen. Met mijn hoofd op zijn schouder voel ik de tranen weer komen.
De volgende ochtend ontbijt ik samen met James. Ik eet wat omelet en James drinkt gulzig uit zijn flesje.
Vanochtend ,toen ik opstond, voelde het lege bed erg vreemd aan. Ik dacht weer aan gisteren. De voormiddag gaat traag voorbij. Net als de middag. Rond 2 uur hoor ik een luide *TOET*. Ik trek snel mijn werkkleding aan en de deurbel gaat. Aha de babysit is er. Ik zeg nog snel dat James om 8 uur in zijn wiegje moet liggen en dan stap ik in de carpool naar mijn werk.
De hele rit, die maar 10 minuten duurt, zeggen ik en de chauffeur niets tegen elkaar. Ik ben niet echt in de stemming om te praten en gelukkig heeft de chauffeur dat door. We stoppen voor het restaurant. Ik stap uit en denk aan wat er gisterenavond gebeurd is. Ik slik de brok in mijn keel weg.
Na mijn werk stap ik weer in de carpool. 'Hoe was uw werkdag, mevrouw Webber?' vraagt de chauffeur. 'Oh, zoals altijd gewoon een beetje koken. Ik kan echt niet geloven dat ik na meer dan 6 jaar nog altijd geen promotie heb gekregen!' zeg ik. De man lacht en ik lach mee. 'Zo, tot morgen mevrouw Webber!' zegt de chauffeur 10 minuten later. Ik knik en stap uit. Mijn mobiel gaat en ik neem op. Vanaf morgen komt er eindelijk hulp in het huishouden! Hier vraag ik al lang achter.
Ik betaal de babysit en vraag: 'Heb je James op tijd in zijn wiegje gelegd?' 'Ja ja mevrouw Webber, om 8 uur lag hij in zijn wiegje.' Ik glimlach en vraag: 'Goed zo! Kun je morgen 2 uurtjes vroeger komen?' 'Tuurlijk mevrouw, dus morgen om 12 uur?' vraagt hij nog. 'Morgen om 12 uur.' zeg ik met een glimlach. Als ik de deur achter me heb dichtgedaan zucht ik. Ik haat dit schijnheilige gedoe. Iedereen denkt dat ik het wel aankan als alleenstaande moeder. Ik wil het ook aankunnen. Ik wil niet dat James later verhalen hoort over zijn moeder 'die er niets van kon'. Ik ga nog een keertje bij James kijken, hij slaapt gelukkig al, en daarna kruip ik zelf in mijn bed. De volgende dag begint al slecht ik heb hoofdpijn. Hopelijk gaat dat over na een dafalgan. Rond 12 uur gaat de deurbel Aha de babysit is er! 'Tot vanavond mevrouw Webber!' zegt hij. Ik knik en ga te voet naar het huis van Connor. 'Kom erin!' zegt hij. 'Zin in een kop koffie?' vraagt hij. 'Lekker.' zeg ik en we lopen de trap op naar boven. Na een kop koffie en wat gepraat omhelst hij me.
'Ik weet zeker dat je het aankan als alleenstaande moeder.' fluistert hij. Ik kijk bedenkelijk. 'Rosa, als er iets is kan ja altijd naar hier komen of je kan me bellen. Dat weet je toch hé!' voegt Connor er nog aan toe. 'Natuurlijk weet ik dat. Maar ik wil je er ni...' ik kan mijn zin niet afmaken. 'Je valt me er niet mee lastig. Ik vind het echt niet erg om te luisteren en te helpen waar ik kan helpen.' zegt hij sussend. Ik knik en vorm met mijn lippen het woord 'bedankt'. Hij omhelst me weer en zonder dat ik het besef zoen ik hem opeens.
'S.. sorry ik liet me euhm even meeslepen.' stotter ik. 'Maakt niets uit.' zegt hij en hij trekt mij weer tegen zich aan. 'Ik vond het helemaal niet erg.
En we bleven maar zoenen. Steeds heftiger en heftiger...
Tot we opeens samen een verdieping leger in zijn bed belanden...