Hoofdstuk 22: 16 en zwanger....
Ik zak in elkaar voor de deur. "Waarom? Waarom ik?" "Omdat je een gemakkelijke prooi bent" Het blijft maar opnieuw afspelen in mijn hoofd. Wat bedoelt Jonah met een gemakkelijke prooi? Na een paar minuten sta ik recht en loop ik naar binnen. Naar mijn muziekkamer.
♫Nevermind, I’ll find someone like you
I wish nothing but the best for you too Don’t forget me, I beg, I remember you said Sometimes it lasts in love But sometimes it hurts instead Sometimes it lasts in love But sometimes it hurts instead, yeah You’d know how the time flies Only yesterday was the time of our lives We were born and raised in a summery haze Bound by the surprise of our glory days I hate to turn up out of the blue uninvited But I couldn’t stay away, I couldn’t fight it I hoped you’d see my face and that you’d be reminded That for me, it isn’t over yet♫ Adele ~ Someone like you
|
Er zijn 2 dingen die ik echt erg vind aan dit zwangerschapsgedoe. 1: het overgeven, om gek van te worden. Gelukkig is dat alleen in de ochtend en niet de hele dag.
Het tweede ding is dat iedereen je aankijkt op school. Als je 5 maanden zwanger bent, dan merken de andere daar wel wat van. Als ik voorbij kom lopen is het altijd wijzen en fluisteren. Alsof ik niet weet wat ze allemaal zeggen. Het gaat van "Hoelang zou ze al zwanger zijn?" tot "Jonah en Ashley hebben het toch maanden geleden uitgemaakt? Zou ze nu al een ander hebben? Of heeft ze hem bedrogen?" Om gek van te worden, al dat geroddel...
Het wiegje staat al klaar. Omdat ik nog niet weet, en ook niet wil weten, welk geslacht mijn kind heeft, is het wiegje geel. Ergens hoop ik op een dochter, want dan heeft ze het meeste van mij en niet van Jonah.
Aah, eindelijk zondag! Wat houd ik van zondagen! 's Ochtends een lekker warm bad nemen en voor de rest van de dag lekker niets doen. Geen starende en wijzende mensen. Gewoon mijn bad en ik.
Want dat staren en wijzen zit er nu dik in. Het lijkt wel alsof mijn kindje elk moment kan komen. Ik ben altijd bang dat ik mijn weeën op school ga krijgen...
Ik maak een lekker ontbijtje klaar voor mezelf. Papa heeft al ontbeten, dus hij moet niets hebben. Meer voor mij dus! Ik maak pannenkoeken met fruit.
"Hier lees deze maar eens door" zegt mijn vader na mijn ontbijt. "Wat zijn dat?" vraag ik. "De legacy-boeken. Alles wordt wel duidelijk als je ze leest" zegt hij en hij geeft 2 boeken aan mij. Ik begin er meteen in te lezen.
Tegen de avond heb ik alle boeken uit. Papa komt de kamer binnen en zegt: "Liefje, ik moet naar het ziekenhuis. Er is een noodgeval" "Wat als mijn weeën dan komen?" vraag ik paniekerig. "Dan bel je een taxi en kom je naar het ziekenhuis. Je hoeft echt niet te panikeren" zegt hij geruststellend. Ik knik en kijk hoe papa naar buiten gaat.
Ik begin mijn avondeten te koken. Pasta carbonara. Simpel om te maken en lekker om te eten. Ik kook wat extra voor papa. Zodat, als hij thuiskomt, hij de pasta gewoon in de microgolf moet steken en het dan kan opeten.
Ik eet 2 borden pasta. Mijn kleintje heeft zo te zien honger... Maar de pasta smaakt heerlijk! Ook al zeg ik het zelf.
Nadat ik mijn bord in de vaatwasser gezet heb en de restjes in de koelkast heb gezet, ga ik naar boven. Naar mijn kamer. Ik zet me achter mijn computer. Want tja, ooit zal ik toch eens aan dat legacy-boek moeten beginnen. Er is geen beter onderwerp dan een tienerzwangerschap om mee te beginnen. Om de volgende generaties te waarschuwen.
Tegen half 10 sluit ik mijn computer af, want ik begin echt moe te worden. Ik kruip in mijn bed en denk: Mijn kindje zal toch niet voor vandaag zijn. Voor ik in slaap val hoor ik nog net hoe de voordeur opengaat.
Midden in de nacht word ik weer wakker. Waar zou ik nu weer wakker van geworden zijn? En dan merk ik het: een stekende pijn in mijn buik. "Papa! Papa!" schreeuw ik.
Nog geen 10 minuten later zitten we in de taxi op weg naar het ziekenhuis. Die taxi's zijn toch sneller dan ik dacht. De pijn wordt met de minuut heviger...
Eens we bij het ziekenhuis zijn ga ik samen met papa naar binnen. Daar word ik meteen geholpen...
Na 3 uur is mijn kleintje geboren. "Gefeliciteerd mevrouw, het is een meisje" zegt de verpleegster die met een een klein meisje gewikkeld in roze doekjes naar binnen komt lopen. Bij het zien vaan het kleine meisje krijg ik meteen meer hoop in een mooier leven. "Kom eens bij mama, Hope" fluister ik. Een paar uur later wandelen we het ziekenhuis weer uit. Alles is in orde met mij en mijn kleine meisje.
Terwijl ik mijn pyjama aantrek kijk ik naar mijn kleine meisje. Ze is in slaap gevallen. Hope Moon Webber is haar volledige naam. Hope omdat de eerste aanblik van mijn kleintje me hoop gaf, Moon omdat ze op volle maan geboren is en Webber omdat Jonah het niet verdient dat zijn dochter, die hij in de steek gelaten heeft, te mooi is om zijn achternaam te dragen.
De dag erna was vreselijk. Vanaf het moment dat ik op de schoolbus stapte begon het geroddel nog erger dan het ervoor ooit geweest is.
Gelukkig heb ik mijn vader nog. Hij probeert me te helpen waar kan. Maar zijn werkuren en mijn schooluren vallen gelijk. Dus hoop zit elke dag 6 uur met een babysit. Nog 2 jaar en dan ben ik afgestudeerd, dan kan ik er zijn voor Hope. Want ik ben verzot op mijn dochter en papa is verzot op zijn kleindochter.