Hoofdstuk 6: Problemen.
Na dat ik nog een paar dagen in het ziekenhuis moest blijven liggen samen met de baby, mochten we eindelijk naar huis. Je hoort het goed baby! Mijn vermoedens voor nog een meerling kloppen niet, gelukkig! Dit keer is onze baby een jongetje genaamd Jason.
Wanneer ik uit de taxi stap die Jason, Billy en mij naar huis hebben gebracht breng ik Jason meteen naar zijn kamer. Als thuiskomstcadeau krijgt hij een warme knuffel van mij.
De nachten met vier kinderen gaan goed. Jason huilt weinig en de meiden minderen geleidelijk aan ook. Aangezien ze bijna kind worden mag dat wel. De eerste maand na de geboorte van Jason ging goed maar nu gaat het steeds slechter. Ik moet voor de 4 kinderen zorgen, ik moet ze eten geven, ze stil krijgen als ze huilen, ik moet de vieze luiers verschonen,...
En wat doet Billy? Juist ja, helemaal niets! Tenzij je gitaar spelen meetelt...
En dat doet hij dag in dag uit gitaar spelen en werken... En ik moet dan ook neg eens het huis schoonmaken, aangezien Billy dat niet doet. Het enige wat Billy in huis doet is dingen repareren en dat is nog maar 1 keer voorgekomen! Het huis is 1 grote puinhoop! Overal zijn plassen (ik weet niet hoed ie daar gekomen zijn, maar ja) en de keuken is helemaal vuil net zoals de badkamers...
Ik heb al dagen niet meer tegen Billy gesproken, nu ja we praten wel maar niet vaak. Nu is het zelfs zo dat Billy niet eens meer komt zeggen als hij naar zijn werk vertrekt. Zo sta ik hier dus Clowie uit haar wiegje te halen en dan zie ik Billy plotseling door het raam. Hij loopt gewoon naar zijn carpool zonder dat hij een kusje komt geven of zelfs zonder dat hij gewoon iets komt zeggen en dat kwetst mij. Heel diep.
Ik heb amper nog tijd om te schilderen. Mijn schildersdoek blijft zo goed als leeg. En zo blijft het dagen. En die dagen worden weken. En die weken worden maanden. Het leven sleept zich voort.
Mijn meisjes worden al bijna kind! Ik ga ze toch missen als als kleutertjes. Behalve hun gehuil dan. Daar ga ik blij over zijn dat dat voorbij is want Jason huilt nog altijd amper. Hij zit vaak in zijn schommelstoel. Zo schattig!
Afgezien van het feit dat Jason weinig huilt ben ik nog altijd mega vermoeid. Zo stond ik op een ochtend op en zag dat Summer op de grond in slaap was gevallen. Ik was haar de vorige avond vergeten in bed te leggen.
Voor ik het besef zijn de meiden al jarig! En ze groeien op tot 3 prachtige kinderen. Het zijn echt schatjes! Vooral Summer. Summer is ook dol op haar broertje. In tegenstelling tot Clowie en Jenna. Zij hebben een hekel aan Jason!
Natuurlijk hebben er wat aanpassingen plaatsgevonden in ons huis. De meisjes hebben een stapelbed en een hoogslaper gekregen. Onder de hoogslaper staat een kledingkast. De keuken is ook aangepast. Aangezien die te klein was voor een grotere tafel in te plaatsen.
Een paar maanden nadat de drieling kind geworden zijn is het tijd voor Jason om een peutertje te worden. De tijd vliegt werkelijk voorbij! Hij is echt een schat en lijkt sprekend op mij. Alleen heeft hij blauwe ogen. Wat op zich best vreemd is want Billy of ik hebben geen blauwe ogen. Maar ik denk dat mijn echte pa blauwe ogen heeft aangezien Lola ook blauwe ogen heeft. Dus waarschijnlijk heeft Jason zijn oogkleur van zijn opa.
De avond na dat Jason een peuter geworden is ben ik rustig aan het koken.
Maar plotseling hoor ik een vreselijk gehuil vanuit Jasons kamer. Ik laat mijn eten voor wat het is en ga zo snel als ik kan naar de kamer. Ik dacht dat Jason rustig in zijn schommelstoel zat? En als ik de kamer binnenkom merk ik dat Jason nog altijd in zijn schommelstoel zit maar gewoon vreselijk hard aan het huilen is.
'Wat is er ventje?' vraag ik op kinderlijke toon. Aangezien hij nog niet kan praten verwacht ik ook geen antwoord maar praat ik gewoon door: 'Heb je aandacht te kort of ben je je schommelstoel moe?' Jason kijkt me niet-begrijpend aan. Ik glimlach en kietel hem.
IK zet Jason weer neer wanneer er een verbrande geur uit de keuken opstijgt. Ik ren zo snel mogelijk naar de keuken en haal de pan van het vuur. De rand is een beetje aangebrand maar voor de rest is het perfect eetbaar. Na het avondeten besluit ik om Jason eens op het potje te laten gaan. Het is nooit te vroeg om je kind zindelijk te maken!
Daarna ga ik proberen om Jason te leren praten. Maar al snel is zijn aandacht afgeleidt door zijn zussen die huiswerk maken. Ik kijk eens op de klok en zie dat het al zeven uur is. 'Tijd om te gaan slapen ventje.' zeg ik en ik til Jason op.
Ik loop met Jason op mijn arm naar zijn slaapkamer. Daar leg ik Jason in zijn wiegje en geef hem een kusje op zijn hoofd. Daarna doe ik het licht uit en sluit zijn deur.
Nadat ik uit Jasons kamer kom loop ik langs de badkamer. De deur staat op een kier en ik zie dat Billy een nummer intikt op zijn gsm. Niet veel later zegt hij: 'Heey meid hoe gaat ie?' Mijn mond valt open en loop snel door omdat Billy zich omdraait.
Ik ga in de zetel zitten en pieker over met wie Billy zou kunnen bellen. Totdat ik op de klok kijk en zie dat het kwart na negen is. 'Tijd om te gaan slapen meiden!' zeg ik en ik geef ze alle drie een nachtzoen. 'Slaapwel mama!' roept Summer nog. Ik lach naar haar. 5 minuutjes later komt Billy eindelijk de badkamer uit. Hij komt naast me op de bank zitten. 'Wat deed je zo lang in de badkamer?' vraag ik. 'Ik was aan het douchen.' antwoordt hij en hij kijkt weg zodat ik zijn ogen niet kan zien. '2 en een half uur lang?! vraag ik al roepend. 'Oké, ik was in bad.' zegt hij en hij kijkt me weer aan. 'Zelfs ik zit zolang niet in bad.' zeg ik geïrriteerd omdat ik weet dat hij liegt. 'Ik was aan het bellen, oké?!' roept hij luider dan ik. Ik vraag iets rustiger omdat hij me de waarheid vertelt: 'Met wie?' en ik kijk hem aan. 'Met mijn moeder, of mag dat al niet meer?!' roept hij. 'Tuurlijk wel maar sinds wanneer noem je haar 'meid'?' vraag ik en ik slaag mijn hand voor mijn mond omdat ik mezelf verraden had. 'Ik... Wacht hoe weet jij dat?! Stond je me AF TE LUISTEREN?!' roept hij. Ik krijg tranen in mijn ogen en ik begin te blozen. 'Vertrouw je me niet?!' vraagt Billy al roepend. 'Tuurlijk wel...' zeg ik en ik begin te huilen. 'Waarom, in Gods naam, luister je me dan af?!' vraagt hij. 'Omdat... omdat...' stamel ik. Hij kijkt me kwaad aan en roept nog wat dingen naar mij die ik je liever wil besparen. Hij staat op grijpt zijn jas van de kapstok, opent de deur en loopt weg. Ik begin nog harder te huilen. 'Mama?' hoor ik achter mij. Ik draai mijn hoofd om en zie dat Summer daar staat. 'Wat is er meisje?' vraag ik met een trillerige stem. Ze zegt: 'Waarom waren jij en papa zo aan het roepen?' 'Oh, dat maakt niet uit.' zeg ik en ik glimlach. Ook al is dat niet gemeend. 'Waar is papa?' vraagt ze en ze kijkt rond. 'Dat weet ik zelf ook niet.' zeg ik. Ze kijkt me aan en legt haar hoofdje op mijn schoot. Ik speel afwezig met haar haar. Na een kwartier zeg ik: 'Het is bijna elf uur ga maar weer slapen.' 'Oké.' zegt ze en ze geeft me een zoen en een knuffel.