Hoofdstuk 21: Geheimen...
De relatie tussen Jonah en mij zit wel goed. Heel goed. Ik houd dan ook met heel mijn hart van hem! Wij blijven voor altijd samen, dat voel ik gewoon!
♫How long will I love you
As long as stars are above you And longer if I can How long will I need you As long as the seasons need to Follow their plan How long will I be with you As long as the sea is bound to Wash upon the sand How long will I want you As long as you want me to And longer by far♫ How long will I love you ~ Ellie Goulding
|
Dat is zeker niet het enige liedje dat over Jonah gaat, Jonah is mijn muse!
Zoals elke ochtend zit ik aan de ontbijttafel met mijn vader. We eten zelfgemaakte wafels, door mij gemaakt. "Smaakt heerlijk liefje!" zegt mijn vader. Ik glimlach en neem nog een wafel. Het is mijn derde wafel al. Ja, de laatste tijd eet ik veel, maar wat maakt het uit? Ik ben gelukkig, meer heeft een sim toch niet nodig?
Die derde wafel was er toch te veel aan..., denk ik tijdens de eerste pauze. Ik voel me kotsmisselijk. Ja hoor, aan het einde van de pauze ren ik naar de damestoiletten. Daar gaat mijn ontbijt.
Dat is niet de enige keer kan ik je verzekeren. Ik voel me de hele dag misselijk en geef wel 3 of 4 keer over. Lag het toch niet aan de wafels? Ben ik ziek? Zou ik.... Nee dat kan niet! Of toch wel?.... "Juffrouw Webber! Zou u ook willen opletten alstublieft?" meneer Verbiest, mijn leraar wiskunde, maakt me wakker uit mijn dromen. "Ik weet dat school over een kwartier gedaan is, maar toch nog opletten!" snauwt hij.
Dat is niet de enige keer kan ik je verzekeren. Ik voel me de hele dag misselijk en geef wel 3 of 4 keer over. Lag het toch niet aan de wafels? Ben ik ziek? Zou ik.... Nee dat kan niet! Of toch wel?.... "Juffrouw Webber! Zou u ook willen opletten alstublieft?" meneer Verbiest, mijn leraar wiskunde, maakt me wakker uit mijn dromen. "Ik weet dat school over een kwartier gedaan is, maar toch nog opletten!" snauwt hij.
"Heb je zin om mee naar mijn huis te komen?" vraagt Jonah na school. "Mijn ouders zijn niet thuis..." zegt hij met een knipoog. "Uhm, ik moet nog een ommetje maken langs de winkel. We hebben echt niets meer in huis... Sorry, ik bel je nog wel" antwoord ik. Een ommetje maak ik ja, maar niet langs de winkel. Ik ga naar de apotheek voor een zwangerschapstest. Ik wil het zekere voor het onzekere nemen.
Gefeliciteerd, u bent zwanger! ☺ verschijnt er op de test. O my god! Nee!
Gefeliciteerd, u bent zwanger! ☺ verschijnt er op de test. O my god! Nee!
Ik gooi de test op de grond. Dit kan je niet menen! Mijn vader vermoordt mij! Ik besluit om te gaan tekenen. Zo kan ik mijn gedachten even verzetten, hoop ik...
Ik begin vroeger aan het eten dan anders. Hopelijk is het extra lekker zodat papa in een goede stemming is. Hij is de enige die me kan helpen met deze crisis...
De macaroni staat op het vuur wanneer papa thuiskomt. "Wat ruikt hier zo lekker?" vraagt hij. "Macaroni met kaas" antwoord ik. "Het is bijna klaar"
"Kunnen we dadelijk even praten?" vraag ik tussen 2 happen macaroni door. "Tuurlijk! Waarover dan?" vraagt hij. "Zal ik dadelijk wel zeggen" antwoord ik. We eten zwijgend verder.
"Ruim jij de borden op? Dan zet ik de restjes in de koelkast" vraag ik na het eten. Mijn vader knikt en verzamelt de kommetjes. Ik zet de grote kom in de koelkast.
Daarna ga ik naar de woonkamer en zet ik me neer in de zetel. Een paar minuten later komt mijn vader ook, hij gaat in de andere zetel zitten. "Wat is er nu? Je lijkt zo ongelukkig en stil..." vraagt hij. "Pap, ik weet niet hoe ik je dit moet zeggen... Maar... Ik ehm.... Ik ben zwanger" stotter ik. Hij kijkt strak voor zich uit. Een paar minuten zeggen we niets.
"Hoelang al?" vraagt hij toonloos. "Een maand of zo, ik weet het zelf niet... Jij bent de eerste aan wie ik het vertel...." antwoord ik. "Dus Jonah weet van niets?" vraagt mijn vader. Ik schud mijn hoofd met tranen in mijn ogen. "Kom hier lieverd..." fluistert hij en hij omhelst me. Tranen stromen over mijn wangen. Wat heb ik gedaan?
"Je moet het aan Jonah vertellen. Het is ook zijn kind" fluistert mijn vader in mijn oor.
Ik ga slapen met de gedachten om alles morgen aan Jonah te vertellen, mijn vader heeft gelijk.... Het is ten slotte ook Jonah's kind.
Ik ga slapen met de gedachten om alles morgen aan Jonah te vertellen, mijn vader heeft gelijk.... Het is ten slotte ook Jonah's kind.
Maar 1 nacht worden 2 maanden. Ik heb de moed niet om het aan Jonah te vertellen... Ik ben bang om Jonah kwijt te geraken. En ja, als je 3 maanden zwanger bent, dan krijg je toch al een klein buikje. Ik zoek in mijn kast naar wat lossere kleding. Ik heb lang gezocht maar uiteindelijk vind ik een lelijke t-shirt. Ik trek ook nog een bijpassende broek aan. Wat lelijk!
Het is zaterdag, geen school dus! Mijn vader moet ook niet werken. We zitten samen wat tv te kijken wanneer hij plots het volume uitzet. Ik kijk hem vragend aan. "Ik zou je nog iets willen vragen..." zegt hij "Vraag maar" zeg ik. "Het is een lang verhaal, dus het kan nog wel een tijdje duren..." zegt papa.
"Het begon allemaal heel erg lang geleden. Het begon toen mijn moeder, jouw oma dus, 18 was. Ze startte een legacy. De legacy Webber. De familie Webber moet dus 10 generaties op de wereld zetten. Jouw oma was de eerste generatie, ik ben de tweede generatie. Natuurlijk zijn er regels verbonden aan deze 'challenge'. De familie moet alle generaties lang op hetzelfde stuk grond wonen. De heir moet van eigen bloed zijn, geen geadopteerde kinderen dus. Dat zijn de belangrijkste regels. Maar wil jij de derde generatie worden? Jij bent mijn enige hoop..."
"Natuurlijk wil ik dat! De vierde generatie is toch al op komst..." lach ik vreugdeloos. "Weet Jonah het al?" vraagt mijn vader. Ik schud mijn hoofd. "Zou je hem dan niet eens bellen?" stelt mijn vader voor. "Je hebt gelijk. Ik ga hem vragen of hij wil langskomen..." Ik neem mijn smartphone uit mijn zak en toets het nummer van Jonah in. "Heey liefje!" zegt hij vrolijk. "Heb je zin om langs te komen?" vraag ik en ik bijt op mijn lip.
"Nu kan ik even niet, maar over een uur kan ik langskomen" zegt hij. "Tot dan?" vraag ik. "Tot over een uur!" zegt hij en hij hangt op. "En?" vraagt papa. "Hij komt over een uur...." antwoord ik. "Goed zo, ik weet dat je het kan!" moedigt hij me aan. "Moet ik eigenlijk iets speciaal doen voor die legacy?" vraag ik om van onderwerp te veranderen.
"Nee, je moet je alleen aan de regels houden. Niet dat iemand komt controleren of je je aan de regels houdt..." antwoordt hij. Ik knik en loop naar de keuken. Daar neem ik een stuk taart uit de koelkast en begin het op te eten. Mijn kleintje heeft honger...
De deurbel gaat. Dat zal Jonah wel zijn. Ik ga naar buiten en sluit de deur achter mij. "Jonah, ik moet je wat vertellen..." begin ik. "Wat is er?" onderbreekt Jonah mij. "Ik... Ik... Krijg een kind. Van jou..." Ik bijt op mijn lip en staar naar de grond.
Na een paar minuten heeft Jonah nog niets gezegd. Ik durf uiteindelijk op te kijken en zie dat hij... Kwaad kijkt? "Wat is jouw probleem?" vraag ik.
"Mijn probleem is dat ik je al die tijd gebruikt heb en dat jij nu opeens een kind verwacht!" roept hij. "Ik heb hier ook niet voor gekozen! Wacht, wat zei je?" vraag ik kwaad.
"Dat ik je al die tijd gebruikt heb en dat ik daar geen spijt van heb" zegt hij rustig. "Waarom? Waarom ik?" vraag ik, ik sta op het punt om beginnen te huilen. Stomme hormonen ook! "Omdat jij een makkelijke prooi bent" zegt hij.
"We hebben allemaal geheimen, niet waar?" zegt hij en hij kijkt naar mijn buik. Daarna loopt hij weg alsof het hem niets kan schelen.